Σημείωση συντάκτη: Αυτό το άρθρο είναι διαθέσιμο στην αγγλική γλώσσα.
ΑΘΗΝΑ, Ελλάδα – Μετά από μια άυπνη νύχτα, ατέλειωτες προβλέψεις και exit polls, μπορούμε με απόλυτη βεβαίωτητα να πούμε: Ο Αλέξης Τσίπρας ορκίστηκε πρωθυπουργός και είναι έτοιμος, τουλάχιστον σε γραφειοκρατικό επίπεδο, να οδηγήσει την χώρα μας έξω απ’ την κρίση.
Η Ελπίδα ήρθε. Εγώ γιατί δεν νιώθω διαφορετικά όμως;
Όταν άνοιξα τα μάτια μου το πρώι, είδα τον ήλιο να λάμπει πάνω απ’ την Αθήνα – και σκέφτηκα ότι ήταν καλό σημάδι. Ίσως τελικά να έρθει η αλλαγή. Ίσως να μην πρέπει να είμαι τόσο σκεπτική σχετικά με τις υποσχέσεις του Σύριζα. Ίσως να πρέπει να προσπαθήσω λίγο πιο σκληρά να βρω την αυτοπεποίθηση, αξιοπρέπεια και αισιοδοξία που είχα κάποτε.
Θετικές σκέψεις. Θετικές σκέψεις. Θετικές σκέψεις. Τραγουδούσα αυτή τη φράση όλη τη νύχτα και όλο το πρωί. Όπως κάνω εδώ και χρόνια.
Η πραγματικότητα όμως με χτύπησε δυνατά το πρωινό της Δευτέρας. Για να είμαι δίκαιη όμως, ο νέος πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μου μέσα σε μια νύχτα. Άσχετα που κάτι τέτοιο υποσχέθηκε.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε συνηθίσει τις υποσχέσεις. Ο Αντώνης Σαμαράς, ο απερχόμενος πρωθυπουργός, σίγουρα δεν κράτησε όλες τις προεκλογικές του υποσχέσεις από την εκστρατεία του το 2012. Το μόνο που έκανε για μένα ήταν να κάνει την εύρεση εργασίας ακόμα πιο δύσκολη. Οι λόγοι του και οι πράξεις του μου πυροδοτούσαν συναισθήματα απελπισίας. Η σκέψη του να αφήσω την Ελλάδα μου έγινε έμμονη, όπως έγινε και σε άλλους τόσους εικοσάρηδες.
Δεν ψήφισα σ’ αυτές τις εκλογές. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αφού δεν ψήφισα, δεν μπορώ και να παραπονιέμαι. Οι γονείς μου ψήφισαν. Χαίρομαι που κάποιοι απ’ την οικόγενεια μου είχαν την ευκαιρία να συμμετέχουν στο σχεδιασμό του μέλλοντος της χώρας μας. Ωστόσο, ανήκουν σε μια προηγούμενη γενιά. Αυτό μπορεί να είναι και καλό, και κακό ταυτόχρονα. Έχουν την εμπειρία – είδαν από κοντά πώς εξελίχθηκε η ζωή στην Ελλάδα μετά το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974. Σαν άνθρωποι των επιχειρήσεων, σίγουρα ξέρουν πώς οι αποφάσεις μιας κυβέρνησης μπορούν να επηρεάσουν την ανάπτυξη μιας επιχείρησης. Απ’ την άλλη πλευρά όμως, δεν είναι μέλη της γενιάς που έχει στόχο το μέλλον. Της γενιάς που χρειαζόμαστε στην Ελλάδα για να ξεφύγουμε απ’ την κρίση. Σέβομαι και αγαπώ τους γονείς μου όσο τίποτα στον κόσμο, αλλά το μέλλον μου θα έπρεπε να είναι στα δικά μου χέρια και όχι στα δικά τους.
Ανήκω στη γενιά που ο Τσίπρας πρέπει να επικεντρωθεί – ακόμα κι αν δεν ψήφισα. Στην πραγματικότητα, ίσως θα έπρεπε να τον απασχολήσουν και οι λόγοι για τους οποίους δεν ψήφισα. Κατάγομαι απ’ την επαρχεία, από μια μικρή πόλη στην Βόρεια Ελλάδα που την λένε Έδεσσα. Μετακόμισα στην Αθήνα τέσσερα χρόνια πριν ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον. Ίσως, στα πιο τρελά μου όνειρα, μια σταθερή δουλειά. Φυσικά, δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα. (Αλλά, τουλάχιστον το αεροδρόμιο είναι πιο κοντά μου τώρα και έτσι μπορώ να συνεχίζω να σχεδιάζω με ποιον τρόπο θα φύγω απ’ την Ελλάδα).
Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά απλά δεν μπορώ να πάω σπίτι μου και να ψηφίσω. Ό,τι δουλειά βρέθηκε μπροστά μου την έκανα όλα αυτά τα χρόνια: δουλειές γραφείου, εθελοντισμός, διδασκαλία, ασφάλεια. Ωστόσο, δεν κατάφερα να κρατήσω κάποια απ’ αυτές τις δουλειές, τουλάχιστον όχι τις πληρωμένες. Να δουλεύεις για 12 ώρες τη μέρα, με 2.5 ευρώ την ώρα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς προνόμια, χωρίς ζωή. Μη με παρεξηγείτε, θα μ’ άρεσε να το κάνω αυτό αν ήξερα ότι στο βάθος του τούνελ υπάρχει ένα φως. Ένα φως που θα με οδηγούσε και θα με έκανε να συνεχίζω. Αλλά είμαι 24 χρονών και στις περισσότερες απ’ αυτές τις δουλειές, ένιωσα την εκμετάλλευση. Είναι εξωφρενικό για μένα να δουλεύω όλες αυτές τις ώρες και έπειτα να παρακαλάω για τον μισθό μου ή να ελπίζω ότι θα μου δωθεί στην ώρα του. Νομίζω ότι μιλάω εκ μέρους των περισσότερων νέων Ελλήνων που έχουν προσπαθήσει να βρουν εργασία όταν λέω την αλήθεια για την εργασιακή κατάσταση στην Ελλάδα. Δουλειές δεν υπάρχουν, κι όταν υπάρχουν, δεν υπάρχουν λεφτά – ή αξιοπρέπεια.
Τώρα έχω αποφασίσει να συνεχίσω τον εθελοντισμό με την ελπίδα ότι θα βρω κάποια στιγμή μια δουλειά πλήρους απασχόλησης. Επίσης δουλεύω και στο πανεπιστήμιο μου. Δεν πληρώνομαι για αυτά αλλά τουλάχιστον με κάνει να νιώθω πως δουλεύει το μυαλό μου – τεράστιο κατόρθωμα στην Ελλάδα σήμερα.
Παρ’ όλα αυτά, νιώθω ανασφαλής και απεγνωσμένη για μια λύση. Είμαι Ευρωπαία και θέλω να ζω σαν Ευρωπαία. Δεν πιστεύω στο Grexit ή σε κανένα άλλο σενάριο που θέλει την Ελλάδα εκτός Ευρωπαικής Ένωσης ή Ευρωζώνης. Θέλω να μπορώ να κρατάω το κεφάλι μου ψηλά και να λέω δυνατά ότι είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα, περίφανη που είμαι Ευρωπαία, περίφανη που είμαι πολίτης αυτής της χώρας, αυτής της ηπείρου. Διατίθεμαι να προσπαθήσω να εμπιστευτώ τον Τσίπρα και πραγματικά ελπίζω ότι αυτός μπορεί να αλλάξει κάτι, οτιδήποτε.
Βέβαια, δεν μπορώ να σταματήσω και τις σκέψεις που μου λένε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν αλλάξει η κοινωνία μας.
Σήμερα, όλες οι ελπίδες μας είναι καρφωμένες σε μια βιώσιμη κυβέρνηση στην Ελλάδα. Κατά την άποψη μου, μόνο αν η αλλαγή ξεκινήσει σε ένα πιο προσωπικό, ατομικό επίπεδο, μόνο αν η ελπίδα πηγάνει απ’ τις ψυχές μας, μόνο αν ο Τσίπρας εχει τη δύναμη να φτάσει και να διατηρήσει την απόλυτη κυβερνητική δύναμη χωρίς το φόβο ότι μπορεί να χάσει την θέση του, μόνο τότε η αλλαγή, η ελπίδα και η βιώσιμη κυβέρνηση θα ακολουθήσουν.
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να φτιάξει την Ελλάδα τώρα. Ο Συριζα μπορεί να ξεκινήσει να κάνει μια αλλαγή σε ένα μεγάλο γενικό επίπεδο αλλά θα είναι επιτυχημένη και βιώσιμη μόνο αν και εμείς οι απλοί πολίτες κάνουμε αλλαγές σε ένα πιο μικρό επίπεδο. Πρέπει να γίνουμε κοινότητα ξανά. Πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε, να αγαπάμε και να βοηθάμε όποιον μας έχει ανάγκη. Πρέπει να σταματήσουμε να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και να αρχίσουμε να μιλάμε και εκ μέρους αυτών που δεν έχουν τόση δύναμη στη φωνή τους όση εμείς. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα κλίμα ενότητας και όχι μίσους και ζήλιας βασισμένα στο ποιος έχει δουλειά και ποιος δεν έχει, ποιος πληρώνεται και ποιος δεν πληρώνεται. Με άλλα λόγια, πρέπει να μεγαλώσουμε σαν κοινωνία και να βρούμε έναν τρόπο να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον μέσα σε αυτές τις δύσκολες μέρες. Η ειλικρίνεια, ο σεβασμός, και η αγάπη είναι αξίες που πιστεύω πρέπει να μας οδηγήσουν στην δημιουργία μιας νέας κοινωνίας. Είναι αξίες που τα τελευταία χρόνια της κρίσης μας τις στέρησαν.
Μία φίλη μου στο Facebook έγραψε ότι ελπίζοντας ότι ο Τσίπρας θα αλλάξει τη μοίρα της Ελλάδας είναι σαν να ελπίζεις ότι ένας καινούργιος καπετάνιος θα σώσει το πλοίο που βουλιάζει. Δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν το πλοίο βουλιάξει τελικά. Αλλά σήμερα, είναι ώρα για τους Έλληνες να μαζευτούν και να να πουν ότι το να βουλιάξει το πλοίο δεν αποτελεί καν επιλογή.